Jeśli posłuchamy relacji innych profesjonalnych fotografów oraz przyjmiemy spojrzenie na ich metody pracy, okaże się, że nie wszyscy podchodzimy do tej sztuki w taki sam sposób, z tych samych pobudek, czy nawet z tą samą filozofią. Wśród profesjonalnych fotografów krajobrazu można wyróżnić tych, którzy czerpią satysfakcję z krótkiego, choć intensywnego kontaktu z naturą. Dla wielu z nich piękne miejsca są tylko tłem dla fotografii, a sam proces związany z ich odkrywaniem i doświadczaniem, takie jak biwakowanie, wędrówki czy zgłębianie ich historii naturalnej, pozostaje w cieniu. Ich celem jest utrwalenie malowniczych plenerów na zdjęciach, a niekoniecznie bliska relacja z otoczeniem.
W przeciwieństwie do tego, istnieją tacy, którzy podążają do urokliwych zakątków, by zanurzyć się w ich pięknie, poznawać tajemnice ich życia i historii, a także budować głęboką więź z otoczeniem. Dla nich natura to nie tylko tło, ale także bohaterowie ich opowieści. Odczuwają respekt i ciekawość, zgłębiają tajniki przyrody o różnych porach roku, uczą się współegzystować z nią. To dla nich fundament, na którym budują swoje kreatywne wyrażenie - tworzenie prac, które oddają unikalne doświadczenia i relacje z danym miejscem czy tematem. To właśnie te aspekty stanowią istotę ich artystycznego wyrażenia oraz dają fotografii autentyczną głębię.
Moje podejście do fotografii krajobrazu opiera się na tych właśnie wartościach. Dla mnie ważne jest bycie częścią otoczenia, by poznać je od podszewki i stworzyć autentyczne, głębokie relacje. Nie chodzi o krytykę innych ścieżek twórczych czy definicji bycia profesjonalnym fotografem. Pragnę jedynie podkreślić, że mimo że nasze prace mogą mieć pewne podobieństwa, to, co kieruje mną jako twórcą, nie jest tożsame z podejściami innych. Nie jestem "typowym fotografem krajobrazu".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz